Türkiye 15 Temmuz’da yaşananları hazmetmeye, dünya ise anlamaya çalışıyor. Her ikisi için de, eldeki verilere göre yaşananların merkezinde yer alan, Gülen hareketini kavramak durumundayız.

Ankara’nın stratejik kurumlarının jetler ve helikopterlerle bombalanması, Genelkurmay Başkanı ve kuvvet komutanlarının rehin alınması, cumhurbaşkanına suikast girişimi gibi abartılı bir aksiyon filmini andıran darbe teşebbüsüne nasıl gelindiğinin anlatımını geçen yüzyılın ilk çeyreğinden başlatmak yerinde olur.

Osmanlı tarih sahnesinden çekilip Türkiye Cumhuriyeti kurulurken yeni devlet seküler temeller üzerine inşa edildi. Bu inşa süreci dini organizasyonların toplumsal düzendeki yerlerinde radikal değişikliklere yol açtı. Kadim dini- tasavvufi yapılar resmi ve aleni sürdürdükleri faaliyetlerinin devlet eliyle sonlandırılmasından sonra büyük ölçüde yer altına çekildiler. Bu çekilme devlet denetiminden bütünüyle uzaklaşmalarına ve daha kapalı bir yapıya evrilmelerine neden oldu. Gülen hareketinin ideolojik köklerinin dayandığı Osmanlı son döneminin meşhur din adamlarından Said Nursi de bu dönemde kendi yapısını inşa etmeye başladı. Bir nevi Kur’an tefsiri olan Risale-i Nur külliyatını bu dönemde yazmaya başlayarak, hapishane ve sürgünlerde geçen hayatının ikinci döneminde “sivil itaatsizliği” esas alan bir muhalefet yürüttü cumhuriyetin kurucularına karşı. Öldüğünde geride yazdığı kitaplar ve büyük ölçüde küçük esnaf ve memurlardan oluşan mütevazi bir cemaat bırakmıştı. Tamamını oku. »

Paylaş:

• 

Bu yazıda korku ve korkunun siyasi işlevi üzerinden MHP’de değişim isteyenlere karşı yürütülen anti-demokratik tutumu değerlendireceğiz. MHP’nin son seçimlerde uğradığı başarısızlık Ülkücüler arasında çok ciddi bir rahatsızlık ve memnuniyetsizlik yaratmıştır. Bunun üzerine yönetimde değişim isteyen ve kurultay talep eden Ülkücülere karşı, MHP yönetimi tarafından yürütülen anti-demokratik ve otoriteryen tutumu “korku siyaseti” kavramı ile açıklamak bizim için izah edici işlevsel bir araç niteliğindedir. Değişmez MHP lideri ve yönetiminin, genel başkan adayları ve özellikle Meral Akşener ve Ümit Özdağ başta olmak üzere muhalifler üzerinden yürütülen demokrasiyi teğet bile geçmeyen mücadele yöntemi dikkat çekmektedir. Hukukun gereğinin yerine getirilmesi ve siyasi yollarla yürütülecek bir demokratik süreç maalesef MHP yönetimi tarafından terk edilmiştir. Yirmi yıla yakın bir süredir MHP yönetimini elinde bulunduran kişi ve grupların AKP hükümetinin kontrolündeki gazete ve gazetecilerle birlikte uzun zamandır yürüttükleri korku siyaseti gündemi meşgul etmektedir. Korku politikasının,AKP’nin de güçlü desteğiyle,değişim isteyen Ülkücüler üzerinde yürürlüğe sokulduğu görülmektedir. Korku nesnesi uzun zamandır gündemde olan Fethullahçı terör örgütü olarak tanımlanan paralel yapıdır. Burada izlenen strateji, MHP’nin gerçekten paralel yapının işgali altında olup olmadığı değil paralel yapı korkusundan sağlanacak çıkar, fayda, korunacak iktidar ve makamdır.

Tamamını oku. »

Paylaş:

• 

Adamlığın gereğini az söz-çok hâl ile yerine getirmeyi ve aleme nizam vermeyi kendine “mesele” edinen, “Büyük ve Müebbet Ülke” aşkıyla yanan “içi alev alev Türk, dışı pırıl pırıl Müslüman” bir dostu; Hüseyin Raşit Yılmaz’ı düşünmeyi “mesele” edindim bu sefer…

“Mesele” kelimesini en çok O’ndan duymuşumdur.  Dünya dolusu derdi olduğunu düşündüğüm olmuştur ama ne gâm…

Bir yurt akşamında Hasan Sağındık ezgileriyle gönlümde yer ettiğinde hiç tanımıyordum kendisini ve kaseti ödünç istediğimde pekte sıcak bulmamıştım. Hiçbir ideolojiden haberi olmayan, okulunu okuyup etliye sütlüye karışmadan evine dönmesi gereken bir memur çocuğu olarak o kaseti iki hafta boyunca defalarca dinlediğimde anladım ki bir “mesele” vardı.

Etrafa sordum kim olduğunu neden çekindiğimi bilmeden ve “Ülkücü” dediler biraz titrekçe, çokça da burun kıvırarak. Yetmez dedim, “mesele”sini öğrenmem gerekiyordu…

Duygularını çok belli etmezdi, aleyhinde kullanılacağını düşünüyordu sanki. İlk temasta soğukluk hissi veren, iki kelam ettiğinizde kendinden emin konuşmasıyla güven telkin eden bir yapısı vardı.

Ülkücülüğü yaşıyordu, yaşamak isteyenlere laf kalabalığıyla anlatmak yerine. Söze her seferinde ciddiyetle başlardı, bu işin şakaya gelmez bir “mesele” olduğunu ispat etmek istercesine.

Türk dünyasının herhangi bir ferdi O’nun için, yeryüzündeki en büyük nimetlerden biriydi ve O “Herşey Türk için, Türk’e göre, Türk tarafından” düsturunu “mesele” edinerek yaşıyordu.

Mesele dünya zindanına sığmayacak kadar büyük ve derin, O da bunu fazlasıyla hissettiriyor son zamanlarda…

Yazmıyor uzun zamandır, belki yazdıklarının işe yaramadığını düşünerek belki göçüp gidenlerin yorgunluğuyla kaleme sarılmak istemiyor belki de tembellik ediyor. Kimbilir “Vatan insanı yorar” derken bugünleri işaret ediyordu belki de…

Mesele sahibi pek muhterem kardeşim;

Çoğu kez söylediğin üzere “Cennete gitmek gerek” ve bu sebepten dolayı; Türklüğü mesele bilmeyen, Türk kelimesini dahi ayrılıkçı kabul ederek bedevileşen güruhun tekeline bırakılamayacak kadar değerli bu aziz vatanı, Büyük Türkistan topraklarının bir parçası olarak yükseltmek ve yüceltmek gerek.

Bu bizim meselemizdir. Bu gidenlerin kalanlara bıraktığı türküdür.

Baki muhabbetle…

Yasin KARABULUT

* Hüseyin Raşit Yılmaz nezdinde, Türkyorum ailesine sitem içermektedir…

** Türkyorum seviyesinin epey altındaki yazım dili için affınıza sığınıyorum…

Paylaş:

• 

Mahallemiz endişeli, hüzünlü, umutlu, heyecanlı… Son 20 senede hiç olmadığı kadar ismiyle müsemma. Mahalle dediysek mahalle var mahalle var. Bizim mahallenin adı mahalle ama aslı mahalleyi aşkın. Dersaadet’inSuriçi yahut Halep’imizin Bostanpaşa’sı gibi. Şehrin kalbi, ruhu. Onsuz şehre şehir demek mümkün değil. Dense bile o şehir pek çok bakımdan bizim değil. İşte bu ruhumuzda, kalbimizde büyük bir hareketlenme var şimdilerde. Ayağa kalkanların çokluğu oturanların başındakileri pek tedirgin etmiş durumda. Ayağa kalkanlar için bonkörce savrulan ithamların bini bir para. Halbuki ayağa kalkabilmek başlı başına bir sıhhat emaresi. Ayağa kalkanların talepleri açık: mahallemizde bir seçim olsun, seçimde seçilen başımız olsun. Mevcut başımız ise pek kızgın kendisini kısa bir süre önce seçenlere. “Siz istediğiniz zaman değil ben istediğim zaman beni seçebilirsiniz” diyor kısaca. Kendisini seçenleri kendisinin seçmesi endişesini gidermemiş olacak ki; karşısına çıkacak adayları da kendisi seçme arzusunda. Tuhaf doğrusu. Ondan önceki başımız; rahmetli büyüğümüz evliliğini bile istişare sonucu kararlaştırmış, Milliyetçi Cephe hükümetindeki partili bakanların kararlaştırılmasını bile yetkili kurula bırakmıştı. Hak ettiği bir namı, ödediği ağır bedelleri, uğruna gözünü kırpmadan Hakk’a yürüyecek sevenleri vardı. Emri hak vaki oldu, bir yanımızı da alıp ebedi yurduna gidiverdi. Ömrüne yakışan bir şekilde uğurlandı. Öyle değil midir zaten hep?  Nasıl yaşarsan öyle anılırsın. “Gök kubbede hoş bir sada” bırakırsan ne ala. Allah diğerinden muhafaza buyursun. Musallada “Nasıl bilirdiniz?” sorusuna göz yaşları içerisinde yüz binlerin “iyi bilirdik!” diye haykırdığı insanlardan olmak ne muazzam bahtiyarlık! Tamamını oku. »

Paylaş:

• 

Meteorolog Edward N. Lorenz, çalışmaları esnasında bir sistemin başlangıç verilerindeki küçük değişikliklerin büyük neticeler doğurabileceğini öngörür. Bu öngörüye göre, “Brezilya’daki bir kelebeğin kanat çırpması, Teksas’ta fırtına kopmasına sebep olabilir.” Küçük bir durumun beklenmeyen, hesaplanmayan, önceden bilinmeyen ve kaos boyutlarına ulaşarak sürekli büyüyen etkisi…

Teoriye göre, kaos büyüyerek artar.

Meteorolog olarak hava tahminlerinde bulunan Lorenz’in, geliştireceği program için bilgisayarına hatalı veriler girmesi, binde birlik bir farktan büyük hava değişimlerinin ortaya çıkması ve sonrasında maruz kaldığı bir takım yanlışlıklar, onu umulmadık ve öngörülemeyen neticelere muhatap kılar. Lorenz bir sistemdeki başlangıç verilerinde gerçekleşen ufak bir değişikliğin, ortaya çıkacak neticenin yarısından fazlasını değiştirebileceğini düşünür. Bir diğer yandan, kaos teorisi için kelebek metaforunu kullanır ve birbirine bağlı olan şeylerin olacak olan bir başka şeyin sebebi olabileceğini söyler. Kelebek, kanat çırptıkça, statik yani durağan vaziyet yitirir ve bu küçük değişim artarak devam eder. Olumluluğu veyahut olumsuzluğu bir yana, sürükleyici tesiri başlamış olur böylece. Fizik alanında yapılan söz konusu çalışma, esasen, kaostan doğan düzenin içinden çıkılmaz olmadığını kanıtlar muhatabına. Başıboşluk veyahut başıbozukluk olarak tanımlayamayız bunu… Tamamını oku. »

Paylaş:

• 

Türkiye’de siyaset ne kadar heyecanlı. Bir festival! Hani Hemingway’in Paris için söylediği gibi “portatif bir ziyafet”, mideniz sağlamsa.

MHP Çağrı Heyeti’in tertiplediği kongreyi Ankara Valiliği polis marifetiyle engelliyor. Niçin? Kongre meşru değilmiş. Olmasın… Sizin vazifeniz, barış içinde yapılacak toplantılar hakkında, yapılmadan önce meşru, meşru değil diye hüküm verip beğenmediklerinizi polis marifetiyle engellemek midir? Böyle bir göreviniz ve hakkınız mı var? Barış içinde bir toplantı… Hele bir otelde, hele bir mahkeme kararıyla görevlendirilmiş bir heyetin çağrısıyla yapılan bir toplantı… Bırakırsınız yapılır. Size ancak toplantının emniyetini sağlamak düşer. Toplantı meşru ise ne âlâ. Meşru değilse, zaten geçersiz olur. Size ne?

Tabi, böyle bir toplantıyı engellemek İcra Dairesi’nin de Adalet Bakanı’nın da görev alanına girmez ama hürriyeti tahdit edici fiili onlar değil siz yaptınız, onun için önce size sorulur.

Yarın ben on arkadaşımla Tunalı Starbucks’da “MHP kongresi” adı altında bir toplantı yapacağım. Bu toplantı kesinlikle gayrı meşru ve geçersiz olacak. Buna da polis gönderecek misiniz? Tamamını oku. »

Paylaş:

• 

Ukrayna’da “Turuncu Devrim” gerçekleştikten birkaç sene sonra Kiev’de bulunma fırsatı elde etmiştim. Ukraynalılarla yaptığım sohbetlerde dikkatimi çeken ilk şey siyaset kurumuna olan güvensizlikti. Karşılaştığım birçok insan, siyaset kurumuna olan güvensizliklerinden ve onun vasıtasıyla bir şeyleri değiştirebilme imkânlarının kısıtlılığından dem vurarak, bir daha oy kullanma zahmetine bile katlanmayacaklarını belirtmişlerdi. Daha sonraları bu gözlemimi okuduğum bazı metinler üzerinden de teyit etme imkânı buldum. Texas A&M Üniversitesinden Alexander C. Pacek ve arkadaşlarının eski sosyalist/totaliter ülkeler üzerinde yaptıkları bir araştırmaya göre insanlar, memleketlerinin kaderini etkilemede baskın olan kurumların (başkanlık veya parlamento) seçimlerine daha büyük ilgi göstermekteler. Yine aynı araştırmaya göre, post-komünist ülkelerde, demokrasiye ilk geçişte yükselen siyaset kurumunun etkinliğine olan güvenin azalması, seçime katılım oranlarının gün geçtikçe düşmesine yol açmış. Bu durum insanların siyaset kurumuna, onun hayatlarında değişiklik yapabilme istidadına göre değer verip vermediğine işaret etmektedir.

Rafael López Pintor, Maria Gratschew ve Kate Sullivan tarafından hazırlanan,1945-2001 arasında seçime katılım oranlarının dünya çapındaki karşılaştırmalı analizi de bize önemli bilgiler sunmaktadır. Bu araştırma bize gösteriyor ki; gelişmiş demokrasilerde seçime katılım oranları sanılanın aksine pek çok batı dışı topluma göre yüksek değildir. Hatta, İsviçre ve ABD gibi ülkelerde seçime iştirak oranlarının yüzde ellilerde seyretmesi, Norveç, Finlandiya, Fransa, Birleşik Krallık gibi ülkelerin Türkiye’nin gerisinde kalması, yüksek ekonomik ve demokratik standartların siyasal katılımı temin etmediğini göstermektedir. Bu vaziyet her ülkenin özelinde farklı gerekçelerle hâsıl olmakla birlikte buradan kabaca bir genellemeye gidecek olursak eğer; işlerin yolunda gittiği toplumlarda da değişime olan talebin azlığı sebebiyle siyasete olan bir ilgisizlikten söz edilebiliriz. Hülasa olarak şu söylenebilir ki; siyaset kurumu ile bir şeyin değişmeyeceğine inanan toplumlar ile bu yolla değişim ihtimali mevcut olduğu halde bu kurum aracılığıyla bir değişime olan iştihanın az olduğu toplumlar, seçimlere, partilere ve genel olarak siyasete gereken özeni göstermemektedirler. Tamamını oku. »

Paylaş:

• 

Ne zamandır kaybettiğimizin peşindeyiz. Ararken kaybettiğimizi, can havliyle bir oraya bir buraya koşuşturduk. Aradan epey vakit geçti. Bulamadık yahut bulduk da tanıyamadık. Bir müddet “Aslında kaybetmedik ki!” diye avuttuk kendimizi, olmadı. Giden gitmişti ve o gittiği için biz artık eski “biz” değildik. Elbette kendimize eskisi gibi “biz” demeye devam ettik, zaten diğerleri de “siz” diyordu, bu da işimizi kolaylaştırıyordu.

Hal böyleyken bazen biri çıkıyor ve öyle bir anda, öyle bir yerden, öyle bir sada ile “Türküm” diyor ki; tazeleniyoruz, en tıkandığımız anda derin bir nefes alıyoruz. Yine böyle oldu. Oldurmayan oldurmuyor belki ama eski “biz”inhatrına öldürmüyor da. Bir Aziz Sancar’ımız varmış bizim. Hala söyleyecek sözümüzün, yapacak işimizin, taş üstüne koyacak taşımızın olduğunu cihana gösteren. Mardin’imizin Savur’undan. Nobel’i kazanan ilk Türk bilim insanı Aziz Sancar, bir de ülkücü, buram buram Türk milliyetçisi çıkmasın mı? Çıktı vallahi. Zihinleri etnik hikayelerin işgalindeki tayfanın haberi ilk aldıklarındaki sevinç çığlıkları yerini derin bir sessizliğe, sonrasında homurdanmalara bıraktı. Bizim hissemize ise kötü geçen sınavdan tam not almış talebe şaşkınlığı ve mutluluğu düştü. Aziz hoca Amerika’da imkanları ölçüsünde Türk öğrencilere kucak açıyor, memleketinde burslar dağıtıyor, Doğu Türkistan davasına omuz veriyor, üç hilalli anahtarlık taşıyordu. Türktü, ocaklıydı ve haliyle güzel bir adamdı. Pamuk gibi ödülüyle Manhattan’da ev almıyor, kurucusu olduğu Türkevi’ne bağışlıyordu. BBC’nin etnik köken sorusuna bir Anadolu Türkü hasbiliğinde “Allah’ın gavurları oraları karıştırdılar yüz yıl önce hala karıştırıyorlar.” diyordu. Aziz hoca veriyor, dağıtıyor, bağışlıyor, söylüyor ve bizi kendimize getiriyordu. Tamamını oku. »

Paylaş:

• 

Eski Türk hakanlıklarında çıplağı giydirmede, açı doyurmada sıkıntı baş gösterdiğinde Allah’ın hakana verdiği “kut” u geri aldığına kanaat getirilir ve başkasının hakan olmasının önü açılırdı. Türk töresindeki bu millet menfaatini gözeten, başarısızlığın sorumlularının bedel ödedikleri kaide uzun çağlar boyunca devam etti. Başarısızlığının bahaneleri değil bedelleri oldu ve mesuliyet sahipleri çoğunlukla asaletlerine yaraşır şekilde bedel ödemeye rıza gösterdiler. II. Viyana Kuşatması’nın ardından Merzifonlu Kara Mustafa Paşa’nın hakkındaki karar karşısında takındığı tavır bugün hala iftihar vesilelerimizdendir. Koca imparatorluk toprakları şahsi mülkü olan Osmanlı padişahlarının halkın tepkisini çeken icraatlarının ardından nasıl tepkilerle yüz yüze kaldıklarını, doğrudan maruz kaldıkları ağır tepkilerin pek çoğunu bugünün Batılı ülkelerinin yöneticilerininkine benzer bir soğukkanlılıkla karşıladıklarını da biliyoruz.

Bugün artık başka bir çağdayız, tarihler epey ilerledi ama pek çok bakımdan dünümüzün gerisindeyiz. Başarısızlıklarımızı telafi etmek için hep yeni şanslar istiyoruz, vermek istenmeyince cebren elde etmekten imtina etmiyoruz. Yazılıdan zayıf alan talebenin kurtarma sınavı istemesi, onda da olmayınca kurtarma sözlüsü istemesi, onda da olmayınca hocasına yüklenmesi gibi bir paradoksun içindeyiz. Kendimize büyük kıymet atfediyoruz, biz olmazsak dünya dönmeye devam etmeyecek, güneş bir daha doğmayacak gibi egosantrik bir haldeyiz. Bu hal hem bize, hem çevremize hem de nereye mensupsak oraya zarar veriyor. Uyarıları asla ve kat’a dikkate almıyoruz. Uyaranları ucuz itham çamurlarıyla sıvamaya gayret ediyoruz. Atalar ne güzel söylemiş, kim bilir nasıl canları yanmış da söylemiş; “Bu hal hal değildir” Tamamını oku. »

Paylaş:

•